« الَّذينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ [سوره رعد/28]» 
«بازآمدگان به سوى خدا کسانى‌اند که به او ایمان آورده‌اند و دل‌هایشان به یاد خدا آرام مى‌گیرد. بدانید که تنها با یاد خدا دل ها آرامش مى‌یابد»

سوالی که در باره آرامش پیش میاد این هست که دل‌ها و به‌ویژه دل مومن، با یاد خدا آرام می‌گیرد، اما در آیات دیگری می‌خوانیم هر گاه مومن خدا را یاد کند دلش به لرزه می‌افتد «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ»[1] آیا این لرزش و آرامش می‌تواند در یکجا جمع شوند؟ راه توجیه آن چیست؟

پاسخ:

برای تصور وجود این همزمان بودن آرامش و لرزش در یک فرد، توجه به این مثال ها راهگشا می‌باشد:

الف: گاهی انسان بخاطر وجود همه مقدمات، اطمینان و آرامش دارد، اما در عین حال از نتیجه هم نگران و بیمناک است. مثل جراح متخصصی که به علم و کار خود مطمئن است، ولی باز در هنگام عمل یک شخص مهم، دلهره دارد.

ب: فرزندان، هم به وجود والدین، احساس آرامش می‌کنند و هم از آنها حساب می برند و می‌ترسند.

پس یاد خدا باعث آرامش می‌شود ولی این آرامش دل مومن باید همراه با ترس در دل باشد، چون اگر ترس در دل نباشد و فقط آرامش باشد، باعث غرور در فرد خواهد شد و ممکن است خطا هم از او سر بزند و بگوید اشکالی ندارد.

--------------------------------

پی نوشت:

[1]. سوره انفال/2.