طبق آموزه‌های وحیانی، ما جهان را چه از حیث مادی و چه ماورائی بهترین نوع جهان، یا به اصطلاح فلاسفه، نظام احسن آفرینش می‌دانیم و اعتقاد داريم كه خداوند، آفريدگار بهترين جهان ممكن است که از این بهتر امکان ندارد.

اساساً ما برای رسیدن به چنین باوری و اينكه يقين کنيم خلقت جهان، بهترينِ از هر لحاظ است و بهتر از آن، قابل تصور و ممكن نيست، نياز به وجود جهان‌هاي ديگر و مقايسه بين آنها نداریم، چون با کمی اندیشه و تفکر عقلاني، به راحتی اين حقيقت را درک مي‌کنيم.

ابتدا برای رسیدن به مقصود، لازم است باورهای توحیدی خود را در قبال صفات خداوند متعال مرور کنیم؛ از جمله اینکه خداوند، قادر مطلق، فیاض علی‌الطلاق، عالم مطلق و... است.
  اگر خالق،‌ عالم مطلق نباشد، ممكن است در اثر جهل و احتياج به تجربه و آزمون و خطا، در خلقت اوّلش ايرادهايي داشته باشد و در خلقت‌هاي بعدي اين ايرادها را بر طرف كند و آن را كامل‌تر نمايد و رو به سوي بهتر شدن رود، امّا اگر خالق، عالم مطلق باشد، ديگر جهل در او راه ندارد و نياز به تجربه و آزمون و خطا نخواهد داشت.

و از آنجا كه خداوند خالقي است كه قادر مطلق است، پس در خلقتش هيچ كاستي، ناشي از عجز و ناتوانی وجود نخواهد داشت. به عبارت ديگر؛ اگر خداوند قادر مطلق نباشد، عاجز و نيازمند به تكميل است و اين مسئله با خداي بي‌نياز مطلق سازگار نيست.

کما اینکه اگر خالق، فیاض علی‌الطلاق نبوده و داراي بخل باشد، ممكن است بهترين خلقت هر چيز يا بعضي چيزها را به آنها ندهد، امّا اگر از بخل پيراسته بوده و بخشنده مطلق باشد، در اعطاي بهترين خلقت به هر مخلوقي، كوتاهي نكرده بلكه بهترين‌ها را به او خواهد داد.

بنابراين شایسته است در این زمینه به صفات توحیدی نگاه شود؛ وقتي به صفات حسناي خداوند توجه كنيم، يقين پيدا مي‌نماييم كه چون عالم مطلق، فياض مطلق و قادر مطلق است، بر آفريدن بهترين جهان ممكن، توانا بوده و به اقتضاي جود مطلقش، جز احسن نمي‌آفريند.

با توجه به همين استدلال، آيات فراواني خداوند را "احسن الخالقين" معرفي مي‌كند، از جمله:

«اللهُ الَّذِي... صَوَّرَکُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ"[غافر، آيه 64]؛ خدا [همان‌] كسى است كه... شما را صورتگرى كرد و صورت‌هاى شما را نيكو نمود»؛
«تَبَاركَ اللهُ أحْسَنُ الْخَالِقِينَ[مؤمنون، آيه 14]؛ آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است»؛
«الَّذِي أحْسَنَ كلَّ شيءٍ خَلْقَه[ سجده ، آيه 7]؛ همان كسى كه هر چيزى را كه آفريده است نيكو آفريده»؛
«لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنسَانَ فِي أحْسَنِ تَقْوِيمِ[تين، آيه 4] که ما انسان را در بهترین صورت و نظام آفریدیم».

آیت الله مصباح یزدی در اين زمينه می‌فرماید: اگر خدا اين جهان را با بهترين نظام نيافريده باشد، به خاطر اين است كه علم به بهترين نظام نداشته، يا آن را دوست نمي‌داشته، يا قدرت بر ايجاد آن نداشته و يا از ايجاد آن بخل ورزيده است، در حالي كه هيچ كدام از اين فرض‌ها در مورد خداي حكيم فياض صحيح نمي‌باشد، پس ثابت مي‌شود كه عالم داراي بهترين نظام است.[1]

-------------------------------------------

منبع:رهروان ولایت ـ

1.  آموزش فلسفه، محمدتقي مصباح يزدي، تهران، سازمان تبليغات اسلامي، چاپ اوّل، 1367ش، ج 2، ص 392.